çaldım açan yok
çaresiz döndüm geri
avuçlarımı açtığım yalnızlığıma
tüm dualarımı kabul eden o'na
beni kabul et diye yalvardım
gereksizce...
içimde bir yerlerde, en başa dönmenin acısı
onca yolu gitmenin yorgunluğu omuzlarımda
hissedilmez ağrılar dizlerimde
sarılarak yattım yalnızlığıma...
sabahında yeni ümitlerin beni beklediğini umarak..
o gece sabaha kadar uyumamak nedir?
anladım...
sabahı getiren gecenin hüznü çöktü gözlerime
ve sel akıtan ırmaklar gibi göz yaşlarım boşaldı..
sırf gözyaşlarım değildi gözlerimden boşalan..
sana olan sevgimde gitti zerre zerre her gözyaşımda..
ve her sel damgası beni terk ederken
nefrete dönüştü gözlerimden düşen her damlada
sabah uyandığımda yani senden kopup
sensiz yaşamayı öğrenmek zorunda kaldığımda
anladım ki sen artık bende değildin..
ve bir daha da olmayacaktın...