sonsuzluğun kapısına dayandım

çaldım açan yok

               

              çaresiz döndüm geri

 avuçlarımı açtığım yalnızlığıma 

tüm dualarımı kabul eden o'na

                  beni kabul et diye yalvardım

gereksizce...

       içimde bir yerlerde, en başa dönmenin acısı

onca yolu gitmenin yorgunluğu omuzlarımda

                      hissedilmez ağrılar dizlerimde

sarılarak yattım yalnızlığıma...

  sabahında yeni ümitlerin beni beklediğini umarak..

      

   o gece sabaha kadar uyumamak nedir?

           anladım...

sabahı getiren gecenin hüznü çöktü gözlerime

   ve sel akıtan ırmaklar gibi göz yaşlarım boşaldı..

sırf gözyaşlarım değildi gözlerimden boşalan..

                     sana olan sevgimde gitti zerre zerre her gözyaşımda..

ve her sel damgası beni terk ederken

      nefrete dönüştü gözlerimden düşen her damlada

                     sabah uyandığımda yani senden kopup

sensiz yaşamayı öğrenmek zorunda kaldığımda

                  anladım ki sen artık bende değildin..

                                                ve bir daha da olmayacaktın...